Eftir Gunnvá Winther
Lítli plastikksirkulin ger eitt merki í mín nakka. Hann trýstir á endan og kalda stiftin kemur móti
húðini og leggur eitt myrkablátt exlibris eftir sær meðan restin av penninum lyftist av lítla
merkinum til eitt klikk hoyrist. Køldu hendur hansara leggja seg á mínar heitu herðar og súgva
tær til sín, sum var tað róðrið á fyrstu súkklu hansara. Hitin javnar seg út. Eg kroysti hondina fast
saman. So fast, at eg stingi neglirnar inn í lógvan.
,,Haldi tað var rætta avgerðin at koma við, heldur tú ikki?” teskar hann í mín nakka, so hárini
merkja hvørt luftmýl, sum verður órógvað av aldunum frá tjúkku, djúpu røddini. Umheimurin
rykkir í meg. Áh ja. Her eru onnur fólk. Nei, kanska var tað ikki so býtt at koma her. Eg hevði
ikki hug. Eg vildi hava hann fyri meg sjálva. Gevast við at vera til og bara vera menniskja. Haldi
tað er líka frægt at vera her, hóast eg togi miðalaldurin nakað niður. Hann var eitt av mínum
seinastu “so øgiliga góðu hugskotum”. ,,Man ikki tað?” Eg royni at ljóða argandi. Leggi høvdið
skrátt afturá og flyti eina hond upp á øvugtu øksl. Oman á hansara hond. So liggur um ikki annað
okkurt av valdinum hjá mær. Á mínum herðum.
Eg togi seigliga luft inn gjøgnum nøsina. ,,Tyst?” Tað er ein spurningur, men kenst meira sum
ein staðfesting. Hann bíðar í øllum førum ikki eftir svari, men sleppir heldur mínum akslum og
gongur avstað. Nakna merkið kenst sum er eitt plástur júst skrykt av tí. Kuldin kemur aftur, men
ikki úr hondunum. Luftini. Eg lati eyguni aftur og vaggi høvdið til hvørja síðu, í takt við fjara
tónleikin, sum eg ikki hevði lagt merki til.
Kuldin kemur kanska eisini av myrkabláa blekkinum, sum situr á hansara og nú eisini mínum
hondum. Aftan á eina løtu kemur hann aftur. Hann hevur eina cider í hondini. Hann tekur um
meg aftanifrá, opnar ciderina og leggur hana í mína høgru hond, so at heita hondin liggur kleimd
millum køldu dósina og kalda, blekkváta lógvan. ,,Haldi tú hevur drukkið ov lítið," mutlar hann
og flennir. Eg eri fyri so vítt samd í, at eg havi drukkið lítið. Bara ikki so samd í, at tað skuldi
verið ov lítið. Kanska eri eg bari tað yngri. Hann førir mína hond upp, og dósin nærkast
varrunum. Speglingin av vætu, brúsi og ljósi fær tað at líkjast einum stjørnuhválvi. Tað kenst
sum lærir hann einum lítlum barni at skriva.
Hann hevur eitt fast tak um meg. Við yvirkroppinum kemur hann nærri og nærri og vit ferðast
inn á kamarið, har hann førir meg niður á hvítu seingina. Ljóðið av hinum fólkunum er doyvt av
afturlatnu hurðini. Brot av hesum minna meg um okkurt eg kenni. Vælkendi dansurin. Tað ráa,
sum vil sleppa út. Hann tekur í meg og mussar meg. Fast. Hetta var akkurát tað eg droymdi um tá
kvøldið byrjaði.
Hansara smíl er burtur nú, bara blonku eyguni eru eftir í mínum sjónarringi. Vit halda á at
koma nærri og nærri saman. Hann tekur um mín troyggjukant, og eg merki kantin av eini
neglaflís klóra meg í ryggin áðrenn troyggjan verður drigin uppeftir. Hann sleppur ikki mínum
varrum fyrr enn toystykkið noyðir hann til tað, og hann fer beint ímóti mær aftur. Eg royni bara
at fylgja mínum andadrátti, meðan hann roynir at fylgja mínum kroppi við bæði eygum, hondum
og heila. Míni pirrusár fara at svíða av saltinum í sveittanum, sum hann megnar at
framprovokera. Hann finnur sær pennin fram aftur, og fer í holt við at krutla meg til. Sama kalda
styftin leggur bláar snurrutar linjur á akslarnar, um óstbeinið, niður á bróstini og oman eftir
búkinum. Eg liggi og síggi tok-tekningarnar, sum hanga á vegginum. Síggi eina flugu banka móti
vindeyganum í eini miseydnaðari roynd at sleppa út. Lukti hansara svongd, sum hann vil metta
við mær. Vinstra hond kínir aftan á honum, og eg merki grovu, turru húðina gnadda móti míni.
Kenni toppin í hárinum, sum verður trýstur niður móti koddanum, so eg fái ilt í hárbotnin. Hann
tveitir pennin til viks og reisist. Tað er yvirstaðið og hann fer út. Eg liggi eftir. Mín blusa liggur á
einum spælihúsi niðri á gólvinum. Andlitið svíður enn, og eg havi bláar linjur um allan kroppin.
Tað einasta eg hoyri eru tvey duk: bassurin í stovuni, sum váttar fyri mær, at umheimurin er til,
og hjartað í mínari bringu, sum váttar fyri mær, at eg eri til. Og nú eri eg einki annað enn til.
Onkustaðni í mær liggur orka at trýsta yvirkroppin uppfrá og toyggja meg eftir blusuni. Kuldin
frá gólvinum treingir gjøgnum bumullina og inn í húðina tá eg seti fótin á ljósa træið, toyggi meg
eftir blusuni og lati meg í hana sum best ber til. Eg havi ofta hoyrt, at man ikki andar líka væl í
polyester sum í bumull, og endiliga gevur tað meining, hóast eg man hava skilt tað skeivt.
Á veg út hyggi eg eftir rukkutu dýnuni, sum eisini er full í blekki. Hurðin fer upp og eg
stempli inn í umheimin. Ferðin gjøgnum gongina er ein onnur nú. Tað eri eg, sum gangi
frameftir. Ferðist javnt frameftir við kroppinum.
Ein køld hond kemur á mín arm, og eg geri eitt rykk við øllum kroppinum. Mín toppur verður
sendur aftur og fram og roytir meg í hárbotninum. Tað er gentan, sum tók ímóti mær fyrr í kvøld. Hon stendur við hevjaðum eygnabrúm, spyrjandi eygum, alt ballað inn í einum smáálítandi smíli.
Eygnakastið ger eitt skjótt lop oman á mínar armar. ,,Tað var tú, sum kom við honum sjálvum,
ikki so?” spyr hon við síni høgu rødd. Eg lati varliga við høvdinum, meðan hon heldur á at
smílast. ,,Fert tú longu avstað?” Eitt svølg seinni aktar mín munnur meg. ,,Eeh, ja, eg skal til
arbeiðis í morgin.”
Gentan hellir smílandi við høvdinum. ,,Jaa, soleiðis er tað onkuntíð.” Hon kroystir mín arm eitt
sindur. Eg kroysti akslarnar inneftir og royni at ikki spenna so nógv í ørmunum. ,,Takk fyri,”
svari eg knapt og seti ferðina upp út í durðin. Tá eg gangi framvið køkinum síggi eg hann. Og
hann sær meg. Dukini úr bassi og bringu taka yvir aftur. Reina, blíða smílið er aftur á hansara
andliti, og hann veittrar til mín. Í eina løtu hongur møguleikin at skifta kós í heilanum, men eg
skúgvi hann til viks. Nú skal eg bara út. Í durðinum er gólvið vátt og ljósið sterkt. Sama ljós vísir
mær mína spegilsmynd, sum rúnarbindur míni eygu. Myrkabláu linjurnar eru enn allastaðni. Tær
eru eitt net hann hevur lagt um meg, so øll kunnu síggja tað. Eg royni at gníggja tær burtur, men
tað einasta eg fái burturúr tí er heit húð. Mín egna, sum eg sjálv havi framprovokerað. Bara eg fái
lyft hetta undarliga netið av mær, tað merki eg. Fyri nú má tað bara fjalast, so eg lati meg í
jakkan. Tá eg eri komin út hyggi eg eftir náttarhimmalinum, sum líkist innihaldinum í eini cider-
dós. Hasin liturin finst altso aðrastaðni enn á mínum armi, hugsi eg við meg sjálva og byrji at
ganga meðan eg smoyggi ermuna upp og kíni linjunum.