Eftir Onnu Joensen-Næs
Eg hangi í fríðari luft á ómetaliga ísfjallinum. Tað er tjúkkur mjørki. Eg kenni harða vindin, í tí
at hann nemur nakkan. Eg krympi eyguni saman í vón um at síggja betur. Eg eri ræðslusligin.
Kenni angistina sníkja seg fram. Í einu hondini havi ein hakkara. Á bakinum beri eg ein fúlan
ryggsekk. Eg orki ikki meira. Eg eri útlúgvað, men herji kortini á. Eg nýti alla megi. Hoyri
óljóðið, í tí at hakkarin rakar óseka ísin. Sigi síðani avgjørd; ”Eg nokti at geva upp. Eg skal. Eg
má niðan á fjallatindin.”
Eg tivi skjótari enn nakrantíð áður. Kikki eftir ondini. Eg megni nú at skoða tindin gjøgnum
tjúkka mjørkan. Uggi meg sjálva og hugsi; ”Nú er ikki nógv eftir. Tú klárar tað. Tú ert sterk.” Nú
hoyrist óljóðið aftur, í tí at hakkarin knúsar tjúkka ísin sundur fyri síðstu ferð. Eg andi djúpt.
Telji niður, og háli síðani mín kalda kropp niðan á smala tindin. Kroppurin liggur slongdur eftir
ísakalda ísflatanum, og eg nokti at reisa meg. Útlúgvað. Royni at fáa tamarhaldið á
andadráttinum.
Eg reisi meg stillisliga. Kroppurin kennist tyngri enn nakrantíð áður. Eg royni at hugsavna
tankarnar. Eg hyggi út. Mjørkin er burtur. Eg eri hægsta punktið í allari verðini. Í løtuni síggi eg
tað, ið eg altíð havi ynskt mær. Vakrasta sjónin, ið er. Men tað er ikki nóg mikið. Smílið hvørvur
stillisliga. Eg leggi nú hondina á hjartað. Eg kenni enn tómrúmið, ið eg áður hevði. Eg merki ikki
longur rúsin á sama hátt, sum tá ið eg kleiv niðan á tindin. Tá ið eg var ávegis. Eg trúði, at tað at
røkka málinum, fór at gera meg eydnusama. Lekja øll sárini. Men tað er ikki nóg mikið. Eg eri
enn brotin.
Eg stríði meg niðan á smala tindin á ómetaliga ísfjallinum. Eg havi ein hakkara í hondini.
Nógvur vindur er. Á rygginum beri eg ein ómetaliga tungan ryggsekk. Eg eri móð. Útlúgvað. Í tí
eg hyggi aftur um bak, hvøkki eg við og stirðni. Eg fái ein klump í hálsin og svølgi síðani. Tað
ørar fyri mær. Tað er langt niður. Eg risti nú høvdið og andi djúpt. Eg uggi meg sjálva og hugsi;
”Nú eru bert nakrir hundrað metrar eftir, fyri at røkka málinum.” Eg megni júst at skoða tindin.
Eg flyti nú høvdið móti tí ísakalda ísinum, í vón um, at eg ikki detti. Eg risti nú høvdið, og fari
undir at hakka aftur.
Eg herji á. Í løtuni er tað einasta, ið eg megni at hugsa um, friðsæla kenslan, í tí at eg einaferð
fari at røkka uppá fjallatindin. Sveittin dryppar niður av pannuni. Ísbrot flúgva til allar síður, í tí
at hakkarin rakar óseka ísin. Ræðslusligin haldi eg áfram við at bróta ísin. Avgjørd uggi eg meg
sjálva og hugsi; ”Tað snýr seg bert um at yvirliva.”
Við eitt situr hakkarin fastur í tjúkka ísinum. Eg nýti alla megi, men megni kortini ikki at
skrykkja hann úr ísinum. Í óviti missi eg tamarhaldið og detti. Eg eri í luftini. Sveimi. Kenni meg
dimma. Í vreiði hugsi eg; ”Um eina løtu fari eg undir kav. Eg fari at kenna tann harða brestin í tí,
at kroppurin tekur í vatnskorpuna. Eg fari at verða ein lítil blettur í stóra sjónum. Reka burtur í
einki. Eg fari at doyggja, bert tí, at eg ikki megnaði, at fáa handan helvitis hakkarin úr tjúkka
ísinum, tá ið eg hevði møguleikan.”
Tað hoyrist ein ómetaligur brestur í tí, eg fari undir kav. Vatnbløðrur í túsundatali síggjast førka
seg úr nøsini. Fyri fyrstu ferð nakrantíð, kenni eg meg rættuliga fríða. Eg ferðist stillisliga aftur
og fram við aldunum. Eg havi ongar skyldur, og skal ikki taka stig til meiningarnar hjá øðrum.
Undir sjónum er púra kvirt. Eingin annar er til staðar, bert lítla eg. Sjógvurin kennist bleytur, í tí
hann nertir mín áður so ræðsluslidna kropp. Í høgru hond havi eg enn hakkarin. Somuleiðis
dregur tungi ryggsekkurin, ið er á bakinum, meg longur niður at havsbotninum.
Eg vendi høvdið til einu síðuna í klára vatninum, og síggi tað stóra og máttmikla ísfjallið.
Ómetaliga ísfjallið, ið eg áður ræddist, kennist nú so kert. Skepilsið, ið áður vardi seg móti
fíggindum, vísur seg nú frá eini nýggjari síðu. Áðrenn sá eg bert ovara partin av ísfjallinum, nú
kenni eg heildina. Tað, ið eg vanliga ikki síggi. Eg brosi. Eg havi so leingi leitað, roynt at funnið
meiningina, og nú er hon her. Eg eri eydnusom. Eg kenni sjógvin fylla lunguni. Veruleikin er, at
eingin fer at lofta mær. Eg eri maktarsleys, í tí at eg verði drigin móti myrka og kalda
havbotninum. Eg havi givið upp. Men tað er ókay.